Περί Χρυσής Αυγής: «άλλος, τις, εκτός από την κυβέρνηση, υπάρχει περίπτωση να πταίει;”
Περίμεναν οι 31 φάκελλοι να γίνουν 32 για να τους στείλουν στην δικαιοσύνη, περίμεναν να δολοφονηθεί ένας ακόμη άνθρωπος, Έλληνας αυτός, ο Παύλος Φύσσας… Δεν έπραξαν τότε, έγκαιρα, αυτό που έπραξαν σήμερα. Κι’ αυτό που έπραξαν σήμερα δεν συνέβη με τη δική τους θέληση αλλά γιατί τους πίεσαν από το εξωτερικό.. Πάλι όμως, κι’ αυτό δεν το έπραξαν με τον σωστό τρόπο. Δεν τήρησαν τις συνταγματικές, τις νόμιμες διαδικασίες, άνοιξαν κερκόπορτες, οι συλλήψεις και οι φυλακίσεις δεν νομιμοποιήθηκαν στο κοινοβούλιο. Και δεν αποκρίθηκε η κυβέρνηση στις δεκάδες ερωτήσεις και επερωτήσεις που κατατέθηκαν σε αυτό, και δεν…
Αυτά είναι τα προβεβλημένα επιχειρήματα της αντιπολίτευσης έναντι της κυβέρνησης στο μεγάλο ζήτημα της αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής. Σε αυτά στέργουν να συνηγορήσουν και οι παριστάμενοι υπέρ αυτής συνταγματολόγοι και ποινικολόγοι. Παράλληλα έρχεται και επανέρχεται ο παλαιάς κοπής, δικομματικού ενδιαφέροντος , επικοινωνιακός διαξιφισμός περί θεωρίας των 2 άκρων. Ας θυμηθούμε ότι πριν 2-3 δεκαετίες η τότε στην αντιπολίτευση και σήμερα κυβερνώσα ΝΔ «έπαιζε» τον Α. Παπανδρέου ως αρχηγό της 17Ν.. (επικαλούμενη και αποκαλύψεις του κ. Καμένου..), πριν λίγο καιρό η αντιπολίτευση κατήγγειλε την κυβέρνηση ότι σχεδιάζει να συγκυβερνήσει όσον-ούπω με την Χρυσή Αυγή.. (τόσο απλά, απλοϊκά… επικαλούμενη τους κ.κ. Φαήλο, Χρύσανθο και τον κ. Μπάμπη, γνωστό πολιτικό αναλυτή- δημοσιολόγο ).
Τις μέρες αυτές ο κόσμος διαβάζει μεν, αλλά συγχρόνως ακούει και προπαντός βλέπει. Τόσο τους υποστηρικτές του κυβερνητικού λόγου όσο και αυτούς του αντιπολιτευτικού λόγου. Και γι’ αυτό ακούει , δυστυχώς, την μονότονη εκφορά του αντιπολιτευτικού λόγου, την δύσθυμη έκφραση των προσώπων. Κι’ ο κόσμος αντιλαμβάνεται πως οι συλλήψεις και το άνοιγμα της θύρας του Κορυδαλλού, σαν να αποσταθεροποίησαν, σαν να μικροψύχισαν και σαν να μιζέρεψαν τον αντιπολιτευτικό λόγο.
Είναι όμως σωστά, ανεξάρτητα από σκοπιμότητες και πολιτικό ύφος, τα επιχειρήματα της -αριστερής εν προκειμένω- αντιπολίτευσης; Αναδεικνύουν άραγε, τα επιχειρήματα αυτά, στο πρώτο επίπεδο, το μεγάλο γεγονός των ημερών, τις συλλήψεις και τις φυλακίσεις ηγετικών στελεχών της νέο-ναζιστικής Χρυσής Αυγής; Ερμηνεύουν και αξιολογούν, κατά πως πρέπει, την πολιτική σημασία αυτού του γεγονότος; Αποδίδουν δίκαια τις ευθύνες για το φαινόμενο Χρυσή Αυγή, καταμερίζοντάς τες με σωστό τρόπο στα τμήματα της κοινωνίας που το γέννησαν, στους θεσμούς και στα κόμματα της πολιτείας που το εξέθρεψαν; Περιέλαβαν, ως όφειλαν, τα κόμματα της αριστερής αντιπολίτευσης , στα επιχειρήματά τους αυτά, τις σοφές ρήσεις «ανοχή ίσον συνενοχή, απραξία ίσον σύμπραξη, πολιτική ολιγωρία ίσον πολιτική δειλία, πολυλογία και επερωτησιολογία καταντά σε τζάμπα φλυαρία»; Άσκησαν, εν τέλει, την κριτική τους προς κάθε κατεύθυνση θέτοντας και τον εαυτό τους μπροστά στον καθρέπτη;
Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, για τους ανθρώπους που θέλουν εδώ και καιρό τον πολιτικό και επιχειρησιακό παροπλισμό της Χρυσής Αυγής, δεν είναι, όπως θέλουν να πιστεύουν κάποιοι, αυτονόητη…
Μία μικρή παρένθεση
Είναι γνωστό ότι η Χ.Α. δεν εκκολάφτηκε εκτός συστήματος. Αντίθετα, η Χ.Α. είναι μία από τις (πολλές) εφεδρικές δυνάμεις του, που καταλαμβάνει θέση ισχύος ανάλογα με την συγκυρία. Δεν είναι συνεπώς τυχαίο που η Χ.Α. την εποχή της δικομματικής αρμονίας (1985-2010), αποτελούσε ένα μικρό ιδεολογικό παρακρατικό μόρφωμα και μόνον πολύ αργότερα, μόλις πριν 3 χρόνια, μετεξελίχθηκε σε πολιτι κο-κοινωνικό οργανισμό. Έναν οργανισμό με σημαντικές επιχειρησιακές δυνατότητες βίαιης πολιτικής παρέμβασης (τραμπούκικες και εγκληματικές πρακτικές), αλλά και με οργανωτικές και επικοινωνιακές ικανότητες αποτελεσματικής κοινωνικής παρέμβασης (εφαρμογή «αγαθών» κοινωνικών πρακτικών).
Αυτή η πορεία ήταν βέβαια, μέχρι και λίγους μήνες μετά τις εκλογές, σύμφωνη με τις θελήσεις εκείνων που σχεδιάζουν τις πολιτικές εξελίξεις , έστω κι’ αν συνήθως δεν κατορθώνουν ως το τέλος να τις ελέγξουν. Όμως αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι η Χ.Α. αποτελεί τεχνητή πολιτική κατασκευή, που όποτε θέλουν κάποιοι την δημιουργούν και όποτε πάλι θέλουν την αφανίζουν. Μια τέτοια θεώρηση είναι πολύ φτωχή, πολύ εργαλειακή για να αποδώσει την πικρή πραγματικότητα.
Η Χ.Α., το θέλουμε ή όχι, έχει το δικό της ιδεολογικό, πολιτικό, κοινωνικό και πολιτισμικό υπόβαθρο. Σε αυτά τα τέσσερα επίπεδα συγκροτείται ως συνεκτική πολιτική ολότητα φασιστικού-ναζιστικού τύπου και δεν αποτελεί απλή συνάρθρωση εκτρωματικών συστημικών και εξωσυστημικών μορφών.
Κάτι περισσότερο, η αβασάνιστη και βολική ιεράρχηση αυτών των επιπέδων με την τοποθέτηση της πολιτικής ιδεολογίας στην κορυφή, αποτελεί θεμελιώδες σφάλμα. Γιατί, τόσο στη χώρα μας, όσο και στις πιο «καθώς πρέπει» ευρωπαϊκές κοινωνίες, υπάρχει ανθρώπινο πλήθος ευάλωτο σε θεωρίες και πρακτικές που αναφέρονται στην δύναμη των συμβολισμών (πέρα από το καλό και το κακό..), σε φοβικά σύνδρομα (μετανάστες) και σε ανεγκέφαλους υπερ-εθνικιστικούς παροξυσμούς.
Όμως, εάν θελήσουμε να θέσουμε τον δάκτυλο επί των τύπων των ήλων, τα άλλα της χαρακτηριστικά, προπαντός τα κοινωνικά, είναι αυτά που υποτιμήθηκαν. Και μέσα στην ασθμαίνουσα φτωχολογιά, του «λούμπεν» ίσως άει σιχτίρ και του «μας έχουν όλοι ξεγραμμένους», υπήρξε εκκωφαντική –πλην κάποιων αντιεξουσιαστών και αναρχικών- «επί του εδάφους» απουσία. Γιατί μπορεί η Χ.Α.να ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’80 σαν ιδεολογικό μόρφωμα που συσπείρωσε ένα μικρό τμήμα της ηττημένης χουντικής δεξιάς. Αργότερα όμως, ιδιαίτερα πριν 3 χρόνια, μετεξελίχθηκε σε πολιτικο-κοινωνική οργάνωση, σχεδόν κίνημα, το οποίο βρήκε γόνιμο έδαφος ανάπτυξης στα κοινωνικά στρώμματα που ξέβρασε η κρίση. Βρήκε έδαφος στην «γη του κανενός» (no man’ s land), στην απάτρια γη, στην γη που εγκατέλειψαν οι βολικές (σε εποχές οικονομικής ευμάρειας..) μεταμοντέρνες και εξατομικευμένες κατασκευές-αναπαραστάσεις (προοδευτικές υποτίθεται) της ελληνικής πραγματικότητας.
Δεν έγινε συνεπώς αντιληπτή, ούτε και φαίνεται να επιδιώκεται να γίνει, η δυναμική που παράγεται από την σύζευξη μιας σκληρής αντιμνημονιακής ρητορείας με την ρητορεία για απόλυτη φαυλότητα χρεοκοπία του όλου πολιτικού συστήματος. Δεν έγινε ακόμη αντιληπτή η δυναμική της σύζευξης της πολιτικο-ιδεολογικής ρητορείας της Χ.Α. με την καθημερινή συναστροφή τόσο με νέο-μικρο-εργοδότες της τελευταίας εύφορης εικοσαετίας (της αγροτικής Μανωλάδας, των ψαροκάϊκων, της εν’ γένει περιαστικής παραοικονομίας και όχι μόνο..) όσο και με τους κοινωνικά εξόριστους και αποκλεισμένους…
Είναι βέβαια κατανοητό, τα πολιτικά κόμματα της αριστεράς που δηλώνουν καθημερινά την προσήλωσή τους στις αρχές του συνταγματικού τόξου, να μην αποδέχονται ότι το πολιτικό σύστημα στο οποίο έχουν ενταχθεί, το βαθύτατα χρεοκοπημένο στις μέρες μας, έως και απεχθές, δεν διαθέτει λόγο περιεκτικό και ουσιώδη, πράξη συγκεκριμένη και ριζοσπαστική, εικόνα διακριτή, ζωντανή και ελπιδοφόρα.
Είναι ακόμη κατανοητό τα κόμματα που περιορίζονται να καταγγέλλουν αντιμνημονιακά, να οργανώνονται γραφειοκρατικά, να κινητοποιούνται νωχελικά και να δρουν αναποτελεσματικά, να μην μπορούν να αναγνωρίσουν στον πολιτικό καθρέφτη το αντεστραμμένο είδωλό τους.
Να μην μπορούν, τέλος, να παραδεχτούν πως αυτή η ανεπάρκεια αποτελεί μία από τις βασικές αιτίες ανάπτυξης της οργισμένης, πρωτόγονης χρυσαυγίτικης ρητορείας και πρακτικής. Είναι ακόμη κατανοητό ότι τα ίδια πολιτικά κόμματα δεν μπορούν να ομολογήσουν ότι η εκκωφαντική απουσία τους από τους τόπους ζωής της καταρρέουσας φτωχολογιάς τα κατέστησε τουλάχιστον ύποπτα για τις εκλεκτικές τους συγγένειες με μκρο-μεσοαστικά κοινωνικά στρώματα και με κοινωνικές ομάδες που διατηρούνται ακλόνητες στις τάξεις της κοινωνικής και οικονομικής ελίτ.
Και ένα μικρό επιμύθιο
Την δεκαετία του 30 η αριστερά έδωσε, μαζί με την προσφυγική φτωχολογιά στις παραγκογειτονιές της Τούμπας στην Θεσσαλονίκη, τον αγώνα για το πισσόχαρτο. Και τον λαό τον κέρδισε. Στα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης έδωσε τον αγώνα της λαϊκής κοινωνικής αλληλεγγύης. Και τον λαό τον κέρδισε. Και τότε και αργότερα η αριστερά έκανε και αντιφασιστικό αγώνα. Όταν δολοφονήθηκε ο Χρήστος Λαμπράκης η τότε ενωμένη λαϊκή αριστερά της ΕΔΑ ( του 12%) κατέβασε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους. Το ίδιο έγινε και τότε που σκοτώθηκε ο Πέτρουλας. Όταν απέναντι από τις συγκεντρώσεις εργατών κυρίως και φοιτητών, οργανώνονταν οι προβοκατόρικες αντισυγκεντρώσεις τραμπούκων παρακρατικών -των τότε ονομαζόμενων «αγανακτισμένων πολιτών»- υπήρχε αναμέτρηση, ευπρόσωπη, εύψυχη και τις πολλές φορές αποτελεσματική. Και τότε οι μολότωφ ήταν –και σωστά ήταν- «εκτός πολιτικής γραμμής», όμως η νόμιμη αυτοάμυνα επέτρεπε καδρόνια, έστω, πέτρες και νεράντζια… Σε κλίμα υφέρπουσας αλλά και ανοιχτής, κρατικής και παρακρατικής, τρομοκρατίας οργανώθηκε και αναπτύχθηκε ένα ισχυρό κίνημα που ρίζωσε μέσα στην νεολαία. Η τότε – κάθε άλλο παρά επαναστατική- λαϊκή (και συνάμα πνευματική, και πολιτισμική) αριστερά ήταν ο μοχλός για την πτώση της κυβέρνησης και για την πρόσκαιρη αναλαμπή που ακολούθησε.
Η μεταπολιτευτική όμως αριστερά του συνταγματικού τόξου, η σημερινή κοινωνικά μικρομεσαία (ίσως και κάτι παραπάνω…) αριστερά, η εντοιχισμένη αριστερά των «καταγγελτικών παραγγελιών» προς την κυβέρνηση και των εκατοντάδων ερωτήσεων και επερωτήσεων στην Βουλή, θόρυβο κάνει, την διακυβέρνηση διεκδικεί, όμως κοινωνικό και πολιτικό έργο σε βάθος δεν παράγει. Τα στελέχη του ΚΚΕ ξυλοκοπήθηκαν, ο Φύσσας έπεσε νεκρός, οι αντιδράσεις όμως γρήγορα εξατμίστηκαν και οι αριστερές ηγεσίες χρεώνουν την απραξία τους αποκλειστικά στο λαό. Στον μεταπολιτευτικό δικομματισμό υπερίσχυσε βέβαια η λογική «πέσε εσύ για νάρθω εγώ». Μια λογική που τίποτα καλό δεν προμηνύει…
Ένα συμπέρασμα:
Κανείς δεν απαιτεί από τις ηγεσίες της σημερινής αριστεράς να φορέσουν το μπερέ του Άρη Βελουχιώτη, ούτε καν να καλέσουν σε εξέγερση, όταν δεν φαίνεται το αντίκρυσμα ούτε και η προοπτική. Τους ζητά όμως να βγούν από τα κομματικά τους καβούκια, να παρατήσουν τους παραγοντισμούς κορυφής και το ξέπλυμα του φθαρμένου μέχρι χτες πολιτικού προσωπικού, να προσεγγίσουν την κοινωνική λαϊκή βάση και να προσανατολιστούν προς μια ανοιχτή, ευρεία, μετωπική οργάνωση του ελληνικού λαού. Ακόμη, να απαλλαγούν από τα φοβικά τους σύνδρομα, να πάψουν να τιτιβίζουν απολογητικά μπρος σε κάθε κυβερνητική μπλόφα που τους κακοχαρακτηρίζει.. (θεωρία των 2 άκκρων), να υπερασπιστούν την αυτοτέλειά τους ως προς το χρεωκοπημένο πολιτικό-οικονομικό και κοινωνικό σύστημα. Τέλος, να υιοθετήσουν σύγχρονες, κατάλληλες και αποτελεσματικές μορφές οργάνωσης και δράσεις, ενθαρρύνοντας την κινηματική, πολιτική ανυπακοή όταν και όπου αυτή αναδείχνει τα προβλήματα και φθείρει τους μηχανισμούς χωρίς ωστόσο να διασπά το εύρος των κινητοποιήσεων και την αναγκαία κοινωνική συνοχή.
Και ένα ερώτημα:
Η κυβέρνηση επεξεργάστηκε, ρίσκαρε και εφάρμοσε αποφασιστικά μια δική της, προφανώς, ατζέντα. Μια ατζέντα που έπληξε την Χρυσή Αυγή και το περί αυτήν έκτροπο παρακράτος. Σε αυτήν συμπεριλαμβάνονται και μύχιες σκέψεις για αμφίπλευρα πλήγματα τώρα που το άλλοθι δημιουργήθηκε.. Σε αυτήν ακόμη συμπεριλαμβάνονται και υπόγειες διαπραγματεύσεις με την ακκροδεξιά για το παρόν αλλά και για το μέλλον.. Για την πιθανή ιταλοποίηση, σε εύλογο βάθος χρόνου, του εγχώριου νεοφασιστικού-νεοναζιστικού φαινομένου..
Ποια είναι όμως και πού, πώς την εφάρμοσε η αριστερά την όποια δική της αντιφασιστική ατζέντα;
